ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ

Στην αρχή, να πω την αλήθεια, δεν μου καθόταν καλά στ’ αυτί αυτό το «καλοτάξιδο» για ένα βιβλίο. Ίσως γιατί στο μυαλό μου το ταξίδι το είχα συνδέσει με βαλίτσες, τρένα, λιμάνια και αποχαιρετισμούς — όχι με σελίδες και λέξεις. Μου φαινόταν λίγο περίεργο. Ένα βιβλίο δεν έχει πανιά ούτε μηχανές, σκέφτηκα. Πού να πάει;

Κι όμως… μιλώντας με μια καλή φίλη την ..Μαρία από εκείνους που βλέπουν τον κόσμο με καρδιά και ποίηση μου έδωσε μια τόσο γλυκιά εξήγηση, που μ’ έκανε να αλλάξω γνώμη.

Μου είπε: «Επειδή η χώρα μας είναι θαλασσινή, Δημήτρη μου…

...φαντάσου το βιβλίο σου σαν ένα μικρό βαρκάκι. Το ’ριξες στη θάλασσα, με πανιά φτιαγμένα από γνώση και μελάνι. Και τώρα αυτό αρμενίζει. Μπορεί να το πάρει το κύμα ως τη Σύρο, ή να το βρει ένα χέρι στην Κέρκυρα. Μπορεί να το διαβάσει ένας νεαρός στη Ρόδο ή ένας παλιός Τέκτονας στη Λάρισα.

Όπου και να φτάσει, θα αφήσει ένα ίχνος. Ένα φως. Γι’ αυτό λέμε “καλοτάξιδο”. Όχι για να το αποχαιρετήσουμε. Αλλά για να του ευχηθούμε να βρει καλούς αναγνώστες και να αφήσει ζεστά αποτυπώματα στις ψυχές τους.» Εκεί κατάλαβα. Και χαμογέλασα.

Γιατί κάθε βιβλίο είναι πράγματι ένα ταξίδι. Όχι μόνο για όποιον το διαβάζει, αλλά και για όποιον το γράφει. Και ο δικός μου "Τεκτονικός Παντογνώστης" δεν είναι απλώς μια συλλογή από γνώσεις, εμπειρίες και στοχασμούς — είναι το δικό μου βαρκάκι. Με φροντίδα το έφτιαξα, με σεβασμό το επάνδρωσα και με πίστη το άφησα να σαλπάρει.

Και τώρα, καθώς σιγά σιγά ανοίγει πανιά στον ορίζοντα, θέλω να πω μέσα από την καρδιά μου ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Σε όλους εσάς τους αγαπημένους μου αδελφούς Τέκτονες, που μου ευχηθήκατε «καλοτάξιδο».

Το κάνατε όχι τυπικά, αλλά με καρδιά — και με βοηθήσατε να δω, για άλλη μια φορά, τη μαγεία που κρύβουν οι λέξεις όταν τις λέμε με αγάπη.

Καλοτάξιδο, λοιπόν, να είναι. Με ούριο άνεμο και φιλόξενους αναγνώστες σε κάθε του λιμάνι.