Η Αινιγματική Γραφή των Τεκτόνων: Βιβλία Μνημονικών και η Αποκρυπτογράφησή τους

Ο Τεκτονισμός, μια από τις αρχαιότερες αδελφότητες στον κόσμο, έχει χρησιμοποιήσει ανά τους αιώνες διάφορες μεθόδους για την καταγραφή και τη μετάδοση των τελετουργικών και των διδασκαλιών του. Μεταξύ αυτών, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα λεγόμενα «βιβλία μνημονικών» ή «κρυπτογραφημένα τελετουργικά», τα οποία συχνά περιέχουν κείμενα που μοιάζουν κωδικοποιημένα, αλλά ο κύριος σκοπός τους δεν ήταν απαραίτητα η απόκρυψη, αλλά η υποβοήθηση της μνήμης.

Αυτά τα βιβλία, όπως το αμφιλεγόμενο "Written Mnemonics" που δημοσιεύτηκε από τους «Conservators» τον 19ο αιώνα, δεν αποτελούσαν αληθινούς κώδικες με την κρυπτογραφική έννοια, δηλαδή κείμενα που απαιτούσαν ένα κλειδί για την αποκρυπτογράφηση από μη μυημένους. Αντίθετα, λειτουργούσαν ως «σημειώσεις» ή «υπομνήσεις» για όσους είχαν ήδη απομνημονεύσει ή γνώριζαν το τελετουργικό. Συχνά χρησιμοποιούσαν ένα είδος στενογραφίας ή αντικαταστάσεις γραμμάτων/λέξεων που είχαν νόημα μόνο αν κανείς ήταν ήδη εξοικειωμένος με το περιεχόμενο. Για παράδειγμα, μια συντομογραφία "Th O Go kn ou do an ou up an un ou th af" θα μπορούσε να αντιστοιχεί σε μια φράση που είχε ήδη μεταδοθεί από «στόμα σε αυτί».

Η δημοσίευση τέτοιων βιβλίων προκάλεσε συχνά έντονες αντιδράσεις εντός του Τεκτονισμού. Πολλοί Τέκτονες διαμαρτυρήθηκαν, υποστηρίζοντας ότι η καταγραφή και η διάδοση αυτών των «μυστικών» κειμένων, έστω και σε κωδικοποιημένη μορφή, παραβίαζε τον όρκο εχεμύθειας. Η κύρια ανησυχία ήταν ότι αυτά τα βιβλία, ακόμη και αν ήταν δύσκολο να αποκρυπτογραφηθούν από τους μη μυημένους χωρίς προηγούμενη γνώση, περιείχαν στοιχεία όπως σύμβολα, χειραψίες και σημεία που οι Τέκτονες είχαν ορκιστεί να μην αποκαλύψουν.

Παρά τις αντιρρήσεις, η χρήση αυτών των μνημονικών βιβλίων εξαπλώθηκε, καθώς βοηθούσαν στην ομοιομορφία του τελετουργικού μεταξύ των διαφόρων δικαιοδοσιών, ειδικά σε μια εποχή που οι τελετές δεν ήταν ενιαίες. Σήμερα, πολλές Μεγάλες Στοές εκτυπώνουν τα δικά τους «επίσημα κρυπτογραφικά» βιβλία, τα οποία εξακολουθούν να λειτουργούν ως βοηθήματα μνήμης για τους αξιωματούχους και τα μέλη, διατηρώντας ωστόσο την «εσώτερη» φύση των διδασκαλιών που μεταδίδονται κυρίως μέσω της προφορικής παράδοσης και της προσωπικής εμπειρίας.

Η αποκρυπτογράφηση αυτών των κειμένων, λοιπόν, δεν είναι συνήθως μια άσκηση στην αποκρυπτογραφηση με την κλασική έννοια, αλλά μάλλον μια διαδικασία κατανόησης ενός συστήματος συντομογραφιών και συμβόλων που βασίζονται στην προϋπάρχουσα γνώση του τεκτονικού τελετουργικού
ΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΤΗΣ