Τώρα που Τεκτονικός Παντογνώστης συναντά νέους καλοπροαίρετους φίλους αλλά και κάποιους άλλους νοιώθω την ανάγκη να γράψω λίγα λογια ...

Πόσο δυστυχισμένος άραγε πρέπει να είναι εκείνος ο άνθρωπος που με κάθε ευκαιρία, χωρίς κανένα προσωπικό όφελος, αισθάνεται την ανάγκη να εκτοξεύει αρνητικά λόγια και πικρά σχόλια; Πόσο θλιβερό είναι να παρατηρεί κανείς ψυχές να δηλητηριάζονται από τη συνήθεια της

 κακολογίας, αναζητώντας σκοτεινές χαραμάδες ακόμη και στο πιο φωτεινό τοπίο;

Και τούτη η θλίψη γίνεται ακόμη βαρύτερη όταν ο άνθρωπος αυτός έχει σταθεί προ των πυλών του Τεκτονικού Ναού, όταν έχει μυηθεί στα υψηλά διδάγματα της Αλήθειας, της Ανοχής και της Αδελφοσύνης. Διότι ο Τεκτονισμός, όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν υπόσχεται να αλλάξει τον χαρακτήρα κανενός, αλλά να προσφέρει τα μέσα ώστε ο καλός να γίνει καλύτερος, ο ειλικρινής να γίνει πιο σοφός, ο ταπεινός να γίνει πιο ευγενής.

Δυστυχώς… ο Τεκτονισμός κάνει τους καλούς ανθρώπους καλύτερους· για τους κακούς, όμως… δεν γνωρίζω. Ίσως το φως να μη βρίσκει πάντα δίοδο εκεί όπου το σκοτάδι κυριαρχεί στην καρδιά.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στεκόμαστε σταθεροί στα δικά μας Τεκτονικά ιδανικά, να κρατούμε τη σιωπή ως σύμμαχο και την καλοσύνη ως όπλο, ελπίζοντας πως το παράδειγμά μας ίσως αγγίξει, έστω και καθυστερημένα, και τις πιο κλειστές καρδιές.

Στ’ αλήθεια… δεν έχουμε άλλο δρόμο από το να συνεχίζουμε να χτίζουμε τον Εσωτερικό Ναό μας, πετραδάκι το πετραδάκι.

Επιδεικνύοντας τη δεουσα ανοχή αλλα θετοντας ...όρια

Μτ3ΑΑ

Τεκτονικος Παντογνώστης