Σήμερα εντελώς τυχαία έμαθα για τον μύθο του Ερυσίχθονα, από μια ανάρτηση ενός αγαπητού αδελφού. Διαβάζοντάς τον, ένιωσα ότι η ιστορία αυτή είναι κάτι πολύ περισσότερο από ενα αρχαίο μυθο είναι ακόμα μια παραβολή που μιλά για την ίδια μας την πνευματική πορεία.
Ο Ερυσίχθονας ήταν γνωστός για την ασέβειά του. Μια μέρα, πήρε μαζί του είκοσι δούλους και πήγε στο άλσος που οι Πελασγοί είχαν αφιερώσει στη θεά Δήμητρα. Σκοπός του ήταν να κόψει τα δέντρα, για να χτίσει εκεί ένα παλάτι στο οποίο θα γλεντούσε με τους φίλους του. Ανάμεσα στα δέντρα υπήρχε και μια πανύψηλη λεύκα, το αγαπημένο δέντρο της θεάς, γύρω από το οποίο οι Νύμφες έψελναν και χόρευαν. Ο Ερυσίχθονας δεν δίστασε ούτε μπροστά σε αυτό το ιερό δέντρο.
Με την πρώτη τσεκουριά, εμφανίστηκε μπροστά του η ιέρεια Νικίππη, που στην πραγματικότητα ήταν η ίδια η Δήμητρα μεταμφιεσμένη. Του ζήτησε να σταματήσει, μα εκείνος την απείλησε. Τότε η θεά αποκάλυψε την ταυτότητά της. Οι δούλοι της τρόμαξαν και σκόρπισαν· η θεά τους άφησε να φύγουν, αλλά στον Ερυσίχθονα επέβαλε σκληρή τιμωρία: μια ασταμάτητη, αχόρταγη πείνα.
Από εκείνη τη στιγμή, κατανάλωνε ό,τι έβρισκε· έφαγε όλο το φαγητό του, όλα του τα ζώα, ακόμα και τις προσφορές στους βωμούς. Πούλησε ακόμη και την κόρη του για να αγοράσει τρόφιμα, και όταν όλα εξαντλήθηκαν, άρχισε να τρώει τον ίδιο του τον εαυτό, μέχρι που πέθανε.
Αδελφοί μου, η πείνα του Ερυσίχθονα δεν είναι μόνο σωματική· είναι και η πείνα της ψυχής που, αν δεν τιθασευτεί, μπορεί να μας καταστρέψει. Μου θύμισε την αχόρταγη επιθυμία που βλέπουμε όταν ένας αδελφός κυνηγά μανιωδώς περιζώματα, βαθμούς και τίτλους, όχι για να υπηρετήσει την αυτοβελτίωσή του, αλλά για την εξωτερική επίδειξη. Εκεί χρειάζεται το αντίδοτο, το Τεκτονικό Ozempic (sic). Όχι φάρμακο της ιατρικής, αλλά της τεκτονικής ατραπού, η συστηματική, μεθοδική και η μελέτη των τυπικών. Όταν ο αδελφός κατέρχεται στο βαθος της συνειδήσεως του παρατηρωντας τα φαινόμενα και εναρμονιζοντας τον εαυτό του με τον παγκόσμιο ρυθμό των συμβόλων, κατανοεί το πνεύμα πίσω από τις λέξεις και εφαρμόζει τα διδάγματα στην πράξη, τότε μειώνεται η πείνα της κενοδοξίας και αυξάνεται η όρεξη για το Φως. Το πραγματικό περιζώμα δεν μετριέται σε μπιχλιμπίδια χρώματα και διακόσμηση, αλλά σε εσωτερική πρόοδο. Και η μόνη προαγωγή που δεν μπορεί να μας αφαιρεθεί,
είναι εκείνη που αναγνωρίζει η ίδια μας η συνείδηση.
ο Τεκτονικός Παντογνώστης\
θα με βρε;iτε στο http://www.tektonismos.gr και το http://www.tetraktys.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου